kara bulut...

Gözlerini kısmış bana bir şeyler anlatmaya çalışıyor, ışığa bakamadığından değil gözlerini kısması, ağlamaktan. tek isteği anlaşılmak ve anlattığına bir ortak bulabilmek belki. Belkide bir çareydi aradığı günler saatler boyunca çektiği acıya. Hiç bir değeri yoktu olanların başrolündekinin yok olması silinmesi. Yaşananlar hava gibiydi her an içine çektiği ve her çekişte geçtiği her yeri yakan kavuran. Ne olacaktı artık? Neydi bu olanlar, bir anlamı var mıydı yaşananların? Tekrar eskisi gibi olacak mıydı acaba? her şey yoluna girecek miydi? Bir uçurma gördüğünde gök yüzünde yine gülümseyebilecek miydi? Düştü bakışları. Hayata daha sıkı tutunması gerekirken vücudu bırakıyordu bir bir onu. Hiç farkında değildi kendisine yaptığı haksızlığın. O sadece kendisine yapılan haksızlığı düşünüyor ve düşündükçe kahroluyordu. Bu kahroluş hayatını daha da berbat ve çekilmez yapıyor bunun farkında bile olsa kendisinde güç bulamıyordu. Düşünmek öldürüyordu, yaşarken ölüyordu fark etmeden. yaşarken ölüyordu.

Bir kara bulut belirdi gök yüzünde. Gözünü alan güneşi kapatıp çevresini görmesine yardımcı oldu. Artık çevresini daha iyi seçiyor ve daha iyi algılıyordu. Bir karartıydı sadece o bulut parçası ama daha iyi görmesini sağlamıştı etrafını, olanları algılamasını sağlamıştı. Şükretti haline, hayatına, başına gelenlere. Daha kötü olmadığı için ve daha güçlü olması gerektiğini hatırladığı için şükretti.